16. Przepraszam

-----------tak,wiem,krótki,ale,chciałam,już,dodać,więc-----------

((((((((((puście dla lepszego efektu))))))))))

- Nie bój się, Cher - szepnął gładząc moje ramię.

Łatwo Ci mówić.

Przerażała mnie postawa Mike'a.

Jeśli to ja byłabym teraz na jego miejscu, to skakałabym z cholernego szczęścia, że go widzę.

A on?

Nic.

Nie, nawet nie.

Był zły.

Tylko za co?

- Dean, żyjesz - mruknęłam.

Chłopak zaśmiał się lekko i posłał mi pogodny uśmiech.

- Gdybyś go tak nie wkurzyła, trafiłby, ale nie udało mu się - puścił mi oko.

Przytuliłam go mocno, na co on jęknął z bólu.

- Nadal trochę mnie boli - uśmiechnął się krzywo.

- Przepraszam - wybąkałam odsuwając się od niego.

- Nic się nie stało - próbował wymusić uśmiech gładząc ręką bolące miejsce.

- Daj, ja to zrobię - zaproponowałam przykładając dłoń do jego ramienia.

Justin strasznie go pobił.

- Dziękuję - powiedział patrząc mi w oczy.

Powoli zbliżyłam swoją twarz do jego.

Odwrócił mnie, dzięki czemu mogłam patrzeć teraz na to, co działo się w pokoju.

Justin leżał na podłodze, a Mike siedząc na nim zadawał serie ciosów w jego brzuch.

Odwróciłam wzrok i znowu spojrzałam w piękne, duże oczy Deana.

Jego usta były bardzo blisko moich, aż w końcu połączyły się.

- Nie! - krzyknął Justin dławiąc się własną krwią.

Boże, muszę coś zrobić!

- Mike, nie, zabijesz go! - zawołałam odpychając od siebie Deana i podbiegając do mojego brata.

- Proszę, przestań! - zaszlochałam.

- Znowu będziesz go bronić? - warknął podnosząc się z bruneta.

Jego twarz była cm od mojej.

Widziałam ta wściekłość w jego oczach.

O co mu chodzi?

- Bronić? - powiedziałam zdezorientowana.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi że to on - pokazał na Justina - Cię wtedy tak pobił. Dlaczego? - krzyknął mi prosto w twarz.

Cofnęłam się o parę kroków.

Jezu, bałam się własnego brata.

On zawsze był moim podparciem, moim bohaterem, a teraz?

Co się działo?

Pojedyncza łza spłynęła powoli po moim poliku.

Mike, którego znałam, przytuliłby mnie i powiedział, że przeprasza.

Ale ten Mike patrzył na mnie wzrokiem "cofnij się dalej albo przestawię Ci twarz".

Wypowiedziałam nieme "przepraszam" i podbiegłam do Deana.

Na jego twarzy był lekki grymas, ale mimo to przytulił mnie.

O co wam wszystkim chodzi?

Mój Boże.

Odepchnęłam go przed chwilą pobiegłam do Justina.

Ja nie mogę.

Nie mogę czuć czegoś do tego bandyty Bieber'a.

Przecież on mnie porwał i torturował.

Nie, nie, nie.

Mike skinął głową w stronę Dean'a i wyszedł z pokoju.

Powoli szliśmy za nim, ale przedtem rzuciłam ukradkowe spojrzenie w stronę pokoju.

Po ścianie spływała czerwona ciecz, a na podłodze leżał skulony Justin.

Wyglądał jak mały, bezbronny chłopiec, ale wiedziałam, że nim nie był.

Przez niego wiele razy byłam w takim stanie jak on teraz.

Odwróciłam głowę i szłam przed siebie.

Mój Justin...

"Z zamyślenia wyrwało mnie to że... Upadłam. Tak po prostu? Nie. Czułam pod sobą czyjeś ciało. Zdziwiona potrząsnęłam głową i spojrzałam pod siebie. No nie. Leżałam na Justinie Bieberze, który jest westchnieniem wszystkich nastolatek, nawet Miley. Pewnie te wszystkie dziewczyny zemdlały by teraz a ja najchętniej bym... Rzygnęła.

Widząc pod sobą Justina pisnęłam. Nie z zachwytu oczywiście, tylko z obrzydzenia, bo go dotykam. Zdziwiona nie wiedziałam co zrobić.

- Jezu.. - Usłyszałam ciche mruknięcie. - Dam Ci autograf czy co tam sobie chcesz, ale zejdź ze mnie okej? - Justin zaczął się podnosić i wiercić. Oburzyłam się. A po co mi jego autograf? Szybko z niego wstałam i prychnęłam.

- Po co mi Twój debilny autograf?

- Przed chwilą pisnęłaś na mój widok, więc...

- Oh, zamknij się.

- Znamy się w ogóle? - Bieber podniósł się z chodnika.

- Nie, i bardzo dobrze.

- Nie kręci Cię... To? - Chłopak pokazał na siebie. Wywróciłam oczami i skrzywiłam się.

- Ani trochę. Czy mogę już iść? - Pokazałam ręką że chcę, żeby się przesunął. Justin zaśmiał się.

- Jasne księżniczko.

- Jeszcze raz tak do mnie powiedz... - Ostrzegłam. Bieber zaśmiał się głośno i zaczął powoli odchodzić. Poprawiłam swoje długie, brązowe, lekko falowane włosy i ruszyłam w stronę domu"

Po moim poliku spłynęła pojedyncza łza.

Kochałam go, choć nie chciałam.

To było takie skomplikowane.

Chciałam ponownie odepchnąć Dean'a i pobiec pomóc Justin'owi, ale nie mogłam.

Po prostu nie mogłam tego zrobić Mike'owi.

Kiedy w końcu dotarliśmy do samochodu, razem z Dean'em usiedliśmy na tyłach czarnego jeep'a a Mike na miejscu kierowcy.

Jego szczęka była mocno zaciśnięta.

Boże, co ja narobiłam.

- Przepraszam, że Ci nie powiedziałam - zaczęłam - Naprawdę, ja...

- Jak mogłaś go obronić. Jak?! - podniósł głos - Nawet nie wiesz jaki on jest niebezpieczny - pokiwał głową.

- Zdążyłam zauważyć - skrzywiłam usta.

Nienawidziłam kłócić się z Mike'm.

Usłyszałam jak z jego ust wydobywa się krótki, gruby śmiech.

- To, co Tobie zrobił, to jedynie minimum jego możliwości - splunął.

- Ciebie to śmieszy?! - wybuchnęłam.